De Kerk Vaderen, de Vroegere Kerk Vaderen of de Vaders van de Kerk zijn de vroegere en invloedrijke theologen en schrijvers in de Christelijke Kerk,
voornamelijk van de eerste vijf eeuwen van de geschiedenis van het Christendom. De term word gebruikt voor schrijvers en leraren van de Kerk.
Van de Kerk Vaderen hebben we de doctrine van de Drieëenheid, de doxologie van het Gebed des Heren. Het "en van U is het rijk, de kracht en de heerlijkheid in eeuwigheid." Dit komt van de 'Didache' uit de 2e eeuw na Christus.
Apostolische Vaderen
De vroegste Kerk Vaderen, van de eerste twee generaties van de Apostels van Christus, worden gewoonlijk Apostolische Vaderen genoemd.
Bekende Apostolische Vaderen zijn o.a. Sint Clementius van Rome, Sint Ignatius van Antiochië en Polycarpus van Smyrna. Hierbij worden de 'Didache' en 'de Herder van Hermas' gebruikelijk geplaatst tussen de geschriften van de Apostolische Vaderen ook al zijn de auters onbekend.
Clementius van Rome
Zijn brief, 1 Clementius, werd gekopieërd en wijd gelezen. Clementius roept de Christenen van Korintië op om harmony en orde te handhaven.
Het is het vroegste Christelijke epistel buiten het Nieuwe Testament. Traditie identificeerd hem als de vierde Paus en Bischop van Rome en zijn epistel verklaard Rome apostolische autoriteit over haar publiek, de kerk in Korintië.
Ignatius van Antiochië
Sint Ignatius van Antiochië (ook bekend als Theophorus), was de derde Bischop of Patriarch van Antiochië en een leerling van de Apostel Johannes.
Op zijn weg naar zijn martelaarschap in Rome, schreef Ignatius een serie brieven die bewaard zijn gebleven als een voorbeeld van de theology van de vroegste Christenen.
Belangrijke onderwerpen werden aangekaart in deze brieven omvatten 'kerkelijke leer', de 'sacramenten en de functie van de bisschoppen. Hij is de tweede na Clementius die de brieven van Paulus noemt.
Polycarpus
Sint Polycarpus van Smyrna (AD 69- 155) was een Christelijke bisschop van Smyrna (nu de stad Izmir in Turkije).
Het is geschreven dat 'hij een discipel van Johannes is geweest'. De opties voor deze Johannes zijn Johannes de zoon van Zebedeus die traditioneel werd gezien als de schrijver van de Vierde Evangelie, of Johannes de Presbyter.
Traditionelen volgen Eusebius in het volhouden dat de apostolische connectie van Papius met Johannes de Evangelist was, en dat deze Johannes, de schrijver van het Evangelie volgens Johannes, dezelfde is als de Apostel Johannes.
Polucarpus probeerde en mislukte om Anicetus,de Bisschop van Rome, over te halen om het Westen Pasen te vieren op 14 Nisan, zoals in het Oosten.
Hij verwierp de suggestie van de Paus om het Oosten de datum van het Westen te laten gebruiken. In AD 155, hebben de bewoners van Smyrna geëist dat Polycarpus als een Christen geëxecuteerd moest worden, en hij stierf als een martelaar. Zijn verhaal zegd dat de vlammen die hem moesten doden weigerden om hem te verbranden, en dat toen hij dood werd gestoken, zoveel bloed vloeide dat het de vlammen om hem heen uitdoofden.
Polycarpus word erkend als een heilige zowel in de Rooms Katholiek als de Oosters Orthodoxe kerken.
Didache
De Didache (Koine Grieks: "Leer) is een korte Christelijke verhandeling die gedateerd word door de meeste geleerden van de het begin van de tweede eeuw. Het bevat instrukties voor Christelijke gemeenschappen. De text, een gedeelte ervan zou deel kunnen maken van de eerste geschreven Catechismus, heeft drie hoofddelen die handelen met christelijke leringen, rituelen zoals de doop en het Eucharistie, en Kerk organisaties.
Het werd door sommige kerkvaders beschouwd als een deel van het Nieuwe Testament, maar verworpen als onecht of niet-kanoniek door anderen.
Geleerden wisten van het Didache door referenties in andere teksten, maar de tekst zelf was verloren. Het werd herontdenkt in 1873.
Herder van Hermas
Herder van Hermas (tweede eeuw) was populair in de vroe kerk en zelfs beschouwd als Bijbels door sommigen van de vroege Kerkvaderen, zoals Irenaeus en Tertullien.
Het werd in Rome in het Grieks. de Herder had grote autoriteit in de tweede en derde eeuwen. Het werk verhaalde over 5 visioenen, twee bevelschriften en tien parabels. Het vertrouwd op allegorie en geeft belangrijke aandacht en geefts speciale aandacht aan de Kerk, die gelovigen oproept om berouw te hebben van de zonden die het kan hebben geschaad.
